Cerastoderma glaucum.

Zasięg występowania tego gatunku pokrywa się z zasięgiem sercówki jadalnej (Cerastoderma edule) – północno-wschodni Ocean Atlantycki i morza europejskie, m. in. Morze Śródziemne i Morze Bałtyckie. Powierzchnia skorupki biała lub żółtawobiała, z licznymi żeberkami, falistymi w przekroju i promieniście rozchodzącymi się od szczytu. W najmłodszej części muszli żeberkowanie jest także obecne wewnątrz. Muszla cienka lecz dzięki wzmacniającym żeberkom mocna, wapienna i dlatego nieprześwitująca. W Bałtyku gatunek powszechny. Muszle często spotyka się na brzegu morza. W populacjach bałtyckich osiąga 30 mm długości, 25 mm szerokości i 20 mm grubości. Dorosłe osobniki żyją na dnie, natomiast młode są spotykane na roślinach, czasami przyczepione bisiorem.

Glycymeris glycymeris.

Występują w północno-zachodnim Atlantyku i Morzu Śródziemnym.  Muszla małży amande jest płaska, okrągła i bardzo gruba.
Ma zabarwienie białe z brązowymi cętkami. Średnica ich muszli dobiega do 8 cm. Zamieszkują piaszczyste podłoża, zagrzebane na głębokości do 20m. Mięso jest białoróżowe, lekko twarde, o wyraźnym posmaku jodu.

Mytilus Galloprovincialis.

Małże szeroko rozprzestrzenione w morzach półkuli północnej z wyjątkiem strefy arktycznej. Ciało małża jest spłaszczone z dwóch stron. Twarda muszla małża ma odcienie granatowe, niebieskie, fioletowe, a nawet brązowe. Natomiast jadalne mięso zazwyczaj jest koloru kremowego lub pomarańczowego. Muszla składa się z 2 wydłużonych połówek o jednym końcu zaokrąglonym, drugim zwężonym, w kształcie trójkątnego klina. Wielkość muszli waha się w granicach 5-15cm.

Mytilus Galloprovincialis.

Małże  szeroko rozprzestrzenione w morzach półkuli północnej z wyjątkiem strefy arktycznej. Ciało małża jest spłaszczone z dwóch stron. Twarda muszla małża ma odcienie granatowe, niebieskie, fioletowe, a nawet brązowe. Natomiast jadalne mięso zazwyczaj jest koloru kremowego lub pomarańczowego. Muszla składa się z 2 wydłużonych połówek o jednym końcu zaokrąglonym, drugim zwężonym, w kształcie trójkątnego klina. Wielkość muszli waha się w granicach 5-15cm.

Ensis Directus.

Małże nożeńce żyją we wszystkich strefach geograficznych, wyłącznie w środowisku wodnym. Większość gatunków zasiedla przybrzeżne płycizny
w wodach morskich. Tam często stanowią główny element fauny dennej. Mniej licznie występują w głębinach morskich i w wodach słodkich lub słonawych. Ciało małża składa się z tułowia  i nogi. Jest pozbawione głowy, szczęki i tarki. Skorupa podłużna koloru jasno brązowego. Mięso jest delikatne o charakterystycznym smaku.

Callista Chione.

Gatunek małża z rodziny sercówkowatych. Występuje w północno-wschodnim Oceanie Atlantyckim i w morzach europejskich, m. in. w Morzu Śródziemnym i Morzu Bałtyckim. Ciało małża składa się z tułowia (zwanego workiem trzewiowym) i nogi. Jest pozbawione głowy, szczęki i tarki. Małże pełzają, żyją w dnie, ryją, pływają lub przytwierdzają się bisiorem do podłoża. Ciało małża składa się z tułowia  i nogi. Jest pozbawione głowy, szczęki i tarki. Sercówki są mięczakami skrytymi
w dwuczęściowej owalnej muszli, pokrytej promieniście żeberkami, której części połączone są wiązadłem w pobliżu spiczastego wierzchołka. Zewnętrzna powierzchnia muszli jest piaskowo-brązowa, z głębokimi plamami jasnej czerwieni, natomiast wnętrze żółto-fioletowe. Mięso ma wyrazisty, morski smak.

Pecten Jacobaeus.

Małże morskie żyjące w strefie przybrzeżnej. Często też hodowane. Ciało małża składa się z tułowia  
i nogi. Jest pozbawione głowy, szczęki i tarki Kremowa muszla ma długość około 15cm, jest kolista z promieniście rozchodzącymi się na powierzchni żeberkami. Mięso przegrzebków jest jędrne, charakteryzuje się żółtą barwą i cylindrycznym kształtem. Ma ono bardzo delikatny smak. Mogą być spożywane na surowo, po wcześniejszym skropieniu ich sokiem z cytryny. Nadają się również do gotowania, grillowania, zapiekania oraz marynowania. Mięso może stanowić składnik szaszłyków lub sałatek.

Pecten Jacobaeus.

Małże morskie żyjące w strefie przybrzeżnej. Często też hodowane. Ciało małża składa się z tułowia  
i nogi. Jest pozbawione głowy, szczęki i tarki Kremowa muszla ma długość około 15cm, jest kolista z promieniście rozchodzącymi się na powierzchni żeberkami. Mięso przegrzebków jest jędrne, charakteryzuje się żółtą barwą i cylindrycznym kształtem. Ma ono bardzo delikatny smak. Mogą być spożywane na surowo, po wcześniejszym skropieniu ich sokiem z cytryny. Nadają się również do gotowania, grillowania, zapiekania oraz marynowania. Mięso może stanowić składnik szaszłyków lub sałatek.

Pecten Jacobaeus.

Małże morskie żyjące w strefie przybrzeżnej. Często też hodowane. Ciało małża składa się z tułowia  
i nogi. Jest pozbawione głowy, szczęki i tarki Kremowa muszla ma długość około 15cm, jest kolista z promieniście rozchodzącymi się na powierzchni żeberkami. Mięso przegrzebków jest jędrne, charakteryzuje się żółtą barwą i cylindrycznym kształtem. Ma ono bardzo delikatny smak. Mogą być spożywane na surowo, po wcześniejszym skropieniu ich sokiem z cytryny. Nadają się również do gotowania, grillowania, zapiekania oraz marynowania. Mięso może stanowić składnik szaszłyków lub sałatek.

Pecten Jacobaeus.

Małże morskie żyjące w strefie przybrzeżnej. Często też hodowane. Ciało małża składa się z tułowia  
i nogi. Jest pozbawione głowy, szczęki i tarki Kremowa muszla ma długość około 15cm, jest kolista z promieniście rozchodzącymi się na powierzchni żeberkami. Mięso przegrzebków jest jędrne, charakteryzuje się żółtą barwą i cylindrycznym kształtem. Ma ono bardzo delikatny smak. Mogą być spożywane na surowo, po wcześniejszym skropieniu ich sokiem z cytryny. Nadają się również do gotowania, grillowania, zapiekania oraz marynowania. Mięso może stanowić składnik szaszłyków lub sałatek.

Venus verrucosa.

Przedstawiciele mięczaków, o dwustronnych muszlach połączonych centralnym zamkiem. Najbardziej w Europie rozpowszechniony gatunek z rodziny Venus. Występuje zagrzebana w piasku, w strefie płytkiej wody. Na powierzchni brązowo-czerwonej muszli o średnicy 3,5-8 cm występują koncentryczne pierścienie, które ułatwiają temu małżowi zakopanie się w piasku. Delikatny smak, średni stopień wilgotności, jędrne mięso. Konsumowane jest często w stanie surowym lub serwowane na ciepło na wiele sposobów.

Venus Gallina.

Przedstawiciele mięczaków, o dwustronnych muszlach połączonych centralnym zamkiem. Najbardziej w Europie rozpowszechniony gatunek z rodziny Venus. Występuje zagrzebana w piasku, w strefie płytkiej wody. Na powierzchni brązowo-czerwonej muszli o średnicy 3,5-8 cm występują koncentryczne pierścienie, które ułatwiają temu małżowi zakopanie się w piasku. Delikatny smak, średni stopień wilgotności, jędrne mięso. Konsumowane jest często w stanie surowym lub serwowane na ciepło na wiele sposobów.

Venus verrucosa.

Przedstawiciele mięczaków, o dwustronnych muszlach połączonych centralnym zamkiem. Najbardziej w Europie rozpowszechniony gatunek z rodziny Venus. Występuje zagrzebana w piasku, w strefie płytkiej wody. Na powierzchni brązowo-czerwonej muszli o średnicy 3,5-8 cm występują koncentryczne pierścienie, które ułatwiają temu małżowi zakopanie się w piasku. Delikatny smak, średni stopień wilgotności, jędrne mięso. Konsumowane jest często w stanie surowym lub serwowane na ciepło na wiele sposobów.

Crassostrea Gigas.

Występuje w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego – wzdłuż wybrzeży Europy (stąd spotykana czasem nazwa ostryga europejska), od Norwegii po okolice Maroko – oraz w całym basenie Morza Śródziemnego, aż po Morze Czarne. W latach 40. i 50. XX wieku została celowo introdukowana w zachodniej części Atlantyku, gdzie utworzyła trwałe populacje u wybrzeży Ameryki Północnej.

Ostreidai.

Występuje w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego – wzdłuż wybrzeży Europy (stąd spotykana czasem nazwa ostryga europejska), od Norwegii po okolice Maroko – oraz w całym basenie Morza Śródziemnego, aż po Morze Czarne. W latach 40. i 50. XX wieku została celowo introdukowana w zachodniej części Atlantyku, gdzie utworzyła trwałe populacje u wybrzeży Ameryki Północnej.

Ostreidai.

Występuje w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego – wzdłuż wybrzeży Europy (stąd spotykana czasem nazwa ostryga europejska), od Norwegii po okolice Maroko – oraz w całym basenie Morza Śródziemnego, aż po Morze Czarne. W latach 40. i 50. XX wieku została celowo introdukowana w zachodniej części Atlantyku, gdzie utworzyła trwałe populacje u wybrzeży Ameryki Północnej.

Ostreidai.

Występuje w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego – wzdłuż wybrzeży Europy (stąd spotykana czasem nazwa ostryga europejska), od Norwegii po okolice Maroko – oraz w całym basenie Morza Śródziemnego, aż po Morze Czarne. W latach 40. i 50. XX wieku została celowo introdukowana w zachodniej części Atlantyku, gdzie utworzyła trwałe populacje u wybrzeży Ameryki Północnej.

Ostreidai.

Występuje w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego – wzdłuż wybrzeży Europy (stąd spotykana czasem nazwa ostryga europejska), od Norwegii po okolice Maroko – oraz w całym basenie Morza Śródziemnego, aż po Morze Czarne. W latach 40. i 50. XX wieku została celowo introdukowana w zachodniej części Atlantyku, gdzie utworzyła trwałe populacje u wybrzeży Ameryki Północnej.

Ostreidai.

Występuje w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego – wzdłuż wybrzeży Europy (stąd spotykana czasem nazwa ostryga europejska), od Norwegii po okolice Maroko – oraz w całym basenie Morza Śródziemnego, aż po Morze Czarne. W latach 40. i 50. XX wieku została celowo introdukowana w zachodniej części Atlantyku, gdzie utworzyła trwałe populacje u wybrzeży Ameryki Północnej.

Ostreidai.

Występuje w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego – wzdłuż wybrzeży Europy (stąd spotykana czasem nazwa ostryga europejska), od Norwegii po okolice Maroko – oraz w całym basenie Morza Śródziemnego, aż po Morze Czarne. W latach 40. i 50. XX wieku została celowo introdukowana w zachodniej części Atlantyku, gdzie utworzyła trwałe populacje u wybrzeży Ameryki Północnej.

Crassostrea Gigas.

Występuje w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego – wzdłuż wybrzeży Europy (stąd spotykana czasem nazwa ostryga europejska), od Norwegii po okolice Maroko – oraz w całym basenie Morza Śródziemnego, aż po Morze Czarne. W latach 40. i 50. XX wieku została celowo introdukowana w zachodniej części Atlantyku, gdzie utworzyła trwałe populacje u wybrzeży Ameryki Północnej.

Crassostrea Gigas.

Występuje w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego – wzdłuż wybrzeży Europy (stąd spotykana czasem nazwa ostryga europejska), od Norwegii po okolice Maroko – oraz w całym basenie Morza Śródziemnego, aż po Morze Czarne. W latach 40. i 50. XX wieku została celowo introdukowana w zachodniej części Atlantyku, gdzie utworzyła trwałe populacje u wybrzeży Ameryki Północnej.

Crassostrea Gigas.

Występuje w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego – wzdłuż wybrzeży Europy (stąd spotykana czasem nazwa ostryga europejska), od Norwegii po okolice Maroko – oraz w całym basenie Morza Śródziemnego, aż po Morze Czarne. W latach 40. i 50. XX wieku została celowo introdukowana w zachodniej części Atlantyku, gdzie utworzyła trwałe populacje u wybrzeży Ameryki Północnej.

Crassostrea Gigas.

Występuje w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego – wzdłuż wybrzeży Europy (stąd spotykana czasem nazwa ostryga europejska), od Norwegii po okolice Maroko – oraz w całym basenie Morza Śródziemnego, aż po Morze Czarne. W latach 40. i 50. XX wieku została celowo introdukowana w zachodniej części Atlantyku, gdzie utworzyła trwałe populacje u wybrzeży Ameryki Północnej.

Crassostrea Gigas.

Występuje w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego – wzdłuż wybrzeży Europy (stąd spotykana czasem nazwa ostryga europejska), od Norwegii po okolice Maroko – oraz w całym basenie Morza Śródziemnego, aż po Morze Czarne. W latach 40. i 50. XX wieku została celowo introdukowana w zachodniej części Atlantyku, gdzie utworzyła trwałe populacje u wybrzeży Ameryki Północnej.

Tapes semidecussatus.

Gatunek występujący w Morzu Śródziemnym. Ciało małża składa się z tułowia (zwanego workiem trzewiowym) i nogi. Jest pozbawione głowy, szczęki i tarki. Małże pełzają, żyją w dnie, ryją, pływają lub przytwierdzają się bisiorem do podłoża. Skorupa von goli jest koloru jasnobrązowego. Kształtem zbliżone do małży sercówek. Mięso delikatne o charakterystycznym, morskim smaku.

Mytilus Galloprovincialis.

Małże włoskie szeroko rozprzestrzenione w morzach półkuli północnej z wyjątkiem strefy arktycznej. Ciało małża jest spłaszczone z dwóch stron. Twarda muszla małża ma odcienie granatowe, niebieskie, fioletowe, a nawet brązowe. Natomiast jadalne mięso zazwyczaj jest koloru kremowego lub pomarańczowego. Muszla składa się z 2 wydłużonych połówek o jednym końcu zaokrąglonym, drugim zwężonym, w kształcie trójkątnego klina. Wielkość muszli waha się w granicach 5-15cm.

Murex brandaris.

Rozkolce to bardzo liczna rodzina skupiająca blisko 400 gatunków podzielonych na około 20 rodzajów. Zamieszkują wody morskie całego świata, od równika po umiarkowaną strefę klimatyczną (głównie dzielnica Indopacyfiku i Panamy).

Istnieje duża rozpiętość kształtów i wielkości. Muszle są przeważnie grubościenne, ze spiczastą skrętką. Powierzchnia zewnętrzna jest misternie pokryta kolcami, palmiastymi wyrostkami, guzami. Z reguły na powierzchni skrętki widać rozmieszczone w regularnych odstępach zgrubienia kolabralne (zgodne z kształtem linii wzrostu muszli) – ślady istnienia wcześniejszych ujść.